Ерболат БАЯТҰЛЫ. Жылқы жыр

Баласы едік анау елдің жылқы мінген ат қарап,
Түскен талай додаларға, дүбірлеткен топқа нақ.
Құлын едім құба жонда құйрығын шаншыған,
Алды сосын балалығым қиялымен ноқталап.

Қарагердің үйірі ме, ойқастайтын кілең көк,
Талпынатын тақым созып қара көкті мінем деп.
Құнан едім жер тарпыған құрық көрсе қашатын,
Алды сосын жігіттігім арманымен жүгендеп.

Биік тауға асылатын күрең қасқа Күн өрлеп,
Тіршілікте тілерсегім майыспаған тізерлеп.
Бесті болдым белі мықты күн түбіне жортатын,
Алды сосын өмір өзі білдіртпей-ақ жүгендеп.

Көңіліме қайдан келді өкініш пен құсалық,
Арман, Үміт, Махаббат па — көтеретін үш алып?!
Ауыздықпен алысам деп арпалысып жүргенде,
Қалдым сосын тағдырыма тас байланып тұсалып.

Ақ боз атым озған бір күн, көрген екен қалып та,
Ипподром керек емес, шабу керек жазықта.
Аламанды аңсап жүрген ал қара көк шағымда,
Байлануға шақ қалыппын арқандалып қазыққа.

Сәуегейің мен емеспін сезіп білер күн бұрын,
Естілерге есті екенмін, жындыларға жындымын.
Тізгініме жармасам деп жан ұшырып жүргенде,
Кетіп қала жаздапты ғой біреулерде шылбырым.

Мықты болсаң шідеріңді, арқаныңды үз бүгін,
Жылқы мінез қазақ қайда, өрелеген сізді кім?!
Өмір деген өрге қарай салған кезде тұлпарды,
Қос қолымнан шығып кетіп жүрмесе екен тізгінім!

Баятұлы Ерболат. 07.12.2014