Сағи ЖИЕНБАЕВ. Арғымақ

Әзер-ақ жүр ме ең, жазған-ай,
Асау жел ойнап жас қанда.
Жарқ етіп қара найзағай,
Атылды-ау кенет аспанға.

Тоздырып жердің аяңы,
Жеттің бе бұған сағынып.
Тұяқпен сілкіп ауаны,
Тозаңнан бойың арылып.

Ұштың-ау бір сәт қайрылмай
Жердегі шәушік-шөгенге.
Қара жал – қара жаңбырдай
Жалтылдап жұмыр денеңде.

Беткейде тұрған үймелеп,
Пенделер көзге сенбестей, –
Ұштың – ау жалғыз дүниеге
Енді бір қайтып келместей.

Сағи ЖИЕНБАЕВ
(Тақырыпқа орай Жеңіс Кәкенұлының “Сыйлық” картинасы пайдаланылды. http://www.kakenuly.kz/2014/01/cyjlyq-ii/)