Ұлықбек ЕСДӘУЛЕТ. Бұлттар мен жылқылар

(Анам Роза Сейiтжанқызы Салықбаеваға)

Жылдар деген жылқылардан аумайды,
Тасыр-тұсыр тас төбемнен заулайды.
Тарпаң тұяқ тиiп кетер ме екен деп,
Қорқып кейде қап-қара тер саулайды.

…Сәби кезiм саңылаулап ес кiрген.
Сыртқа шықтым.
Ауыл күнi кешкiрген.
Аспандағы алаулаған бұлттарға,
Аңырдым мен аң-таң қалған кескiнмен.

Бәрi — таңсық.
Қызылқұмар шақтамын,
Бiле алмадым бұлтты кiмнiң жаққанын.
Көрдiм бiр сәт
Көп жылқының мен жаққа
Көше бойлап шауып келе жатқанын.

Қашу қайда,
Қорқу да жоқ ойымда,
Тұра бердiм таңырқаған бойымда.
Алып-ұшқан секiлдендi асығып,
Сол жылқылар менiменен ойынға.

Алғашқы аттар ағып өттi қасымнан,
Қалғандары қарғып жатты басымнан.
Қарап қалдым бауырына аттардың
Аспандағы бұлттарымды жасырған.

Тасыр-тұсыр…
Таусылмайтын мол дүбiр,
Жылқы жапты аспанымды, сөндi нұр.
Тас тұяқтар зу-зу етiп төбемнен…
…Құлағыма ащы дауыс келдi бiр!..

Жалт қарасам —
Қолын созып тұр Анам,
Жанары — жас…
(Неменеге жылаған?).
Жете алмайды, жолын бөгеп жылқылар…
Көп тұяқтың астында — мен, дiн — аман!.

Жылдар деген жылқылардан аумайды,
Тасыр-тұсыр тас төбемнен заулайды.
Тарпаң тұяқ тиiп кетер ме екен деп,
Қорқып кейде қап-қара тер саулайды…

«Үшке шыққан кезiң, дейдi, сонда», — Анам,
Бүгiн мiне отыздамын!..
Толғанам…
Анам кеше тағы кiрдi түсiме,
Қолын созып жете алмай тұр Ол маған…

Ұлықбек Есдәулет. 1984 жыл. Мәскеу.