Баптаған аты бәйгесіз қалмайтын бапкер
Қызылорда қаласында ат қоспаған аламаны, алмаған жүлдесі жоқ атбегі тұрады. Осы істің басы-қасында жүргендер түгел дерлік — жасы жетпіске таяған Сайфулла Дүйсенбеков мектебінің өкілдері.
Шиелі ауданының Балаби ауылынан шыққан ол жас күнінен жылқының тілін таба білген. Қазақстанның түкпір-түкпірінде болған. Өзі төбе көрсеткен бүкіл бәйгенің 28-інде көлік мініпті.
Біздің ауылда бір кісі бір жылқыны бәйгеге 17 жыл үзбей қосты. Жылына екі рет қосады екен. Мен екі атты жылына 8 реттен қосқанмын. Әрине, мұндай жиілікпен жануар ұзаққа шыдамайды, — деді ол.
Сайфулла ағаның қолында таза қанды ағылшын жылқылары тұр. Соның бірін енесін еміп тұрған құлын кезінде 1 миллион 400 мың теңгеге сатып алған. Ал ол аламанға сегіз рет қатысып, тең жартысында озып келген.
«Жігер» деген сұлуды 6,5 миллион теңгеге сұрап тұр. 2 миллионға сатып алғанмын. Сатқым келмейді. Балаларым да келіспей отыр. Қызығын өзіміз көрмейміз бе?! — дейді атбегі.
Өмір сүру ұзақтығы жөнінен де ағылшын жануары әбден күтіп-баптаса, 30 жасқа дейін тіршілік етеді екен. Сайфулла Дүйсенбековтің сөзінше, қазақ жылқысы 20-ға жетпей қартайып қалады.
Бұл отбасы үйішімен атқа құмар. Жұбайынан бастап, бала-шаға, немерелеріне дейін сырына қанық.
Ат үстіндегі адамның салмағы 35-40 келі болуы керек. Қазір бала табу қиын. Өзіміздікі өсіп кеткен. Ағайын-туғаннан сұрап амалдаймыз, — дейді бапкер.
Атбегінің айтуынша, жылқы – бала сияқты. Айтарға тілі болмаса да көзінен, кіші, үлкен дәреті, түгінен жағдайын білуге болады.
Пайдасынан шығыны көп. Күнде қыруар жем-шөп жейді. Түрлі дәрумен керек. Біреуі сүйек өсіреді, біреуі тәбет ашады, біреуі терісін жылтыратады, — дейді Сайфулла Дүйсенбеков.
Оның сөзінше,»бәйгеге шапсам, жүлде – менікі» деп жылқы асырау — ақымақтық. Қиын да қызық өнер жолында адамды атқа шынайы құмарлығы ғана өрге шығарады.
Қария жас жеткіншектерді бәйгеге баулу, арнайы үйірме ашу туралы талай ұсыныс көтерген, бірақ аяқсыз қалып келеді екен.